سردار سپهبد سلیمانی

Our lives begin to end the day we become silent about things that matter.

زندگی ما روزی تمام میشه که در مورد چیزهای مهم سکوت میکنیم.

شعر

من از خیلی چیزها می‌ترسیدم
از مادیان سپید پدربزرگ
از مدیر مدرسه
از قیافه عبوس شنبه
چقدر از شنبه‌ها بیزار بودم 
خوشبختی من از صبح پنجشنبه آغاز می‌شد 
عصر پنجشنبه تکه‌ای از بهشت بود
شب که می‌شد در دورترین خواب‌هایم 
طعم صبح جمعه را می‌چشیدم

#سهراب_سپهری 

تکواندو

 

تکواندو (خط زبان کره‌ای: خط هانگول: 태권도 خط هانجا :跆拳道) یک هنر رزمی کره‌ای و یکی از رشته‌های ورزش‌ی المپیک است. تکواندو ورزش ملی کره جنوبی و دارای بیشترین تعداد ورزشکار در میان ورزش‌های رزمی در سراسر دنیا است و به سلطان ضربات پا مشهور است به صورتی که تعدد و تنوع ضربات پا در تکواندو بسیار زیاد می باشد و در مقایسه با ورزش های رزمی دیگر از این لحاظ دارای برتری خاصی می باشد.

 

تکواندو یک رشته رزمی مدرن محسوب می‌شود که پس از جنگ جهانی دوم با کوشش استادان هنرهای رزمی کره جنوبی و با تلفیق رشته اوکیناوایی کاراته به ویژه سبک شوتوکان و هنرهای رزمی سنتی کره‌ای همچون تکیون و سوباک پایه‌گذاری شد. استیل خاص این رشته دفاعی که متکی بر ضربات پا با حداکثر و در اکثر اوقات با حداکثر قدرت و سرعت است و بر حفظ فاصله فیزیکی با دشمن و طراحی فنون برای دور کردن مهاجم تأکید دارد، آن را از تمام سبک‌های رزمی موجود در دنیا متمایز می‌کند. البته در این هنر رزمی از اعضای دیگر بدن مانند دست برای ضربه مشت و دفاع و هل دادن حریف و … نیز استفاده می‌شود. رده‌بندی کمربندهای تکواندو (سفید). (زرد). (سبز). (آبی). (قرمز). (مشکی دان۱ الی مشکی دان۱۰).

 

معنی کلمه تکواندو: ت به معنی تخریب کردن و شکست با پا

 

کوان به معنی شکست و تخریب کردن با دست

 

دو به معنی راه روش

 

خلاصه:

 

کلمه تکواندو به معنی راه و روش شکستن اجسام با دست و پا است. ورزش رزمی تکواندو دارای دو سبک «ITF» و «WTF» می‌باشد که در قوانین و تجهیزات مبارزه ، فرم ها ، نوع پوشش، جزئیاتی در نوع دفاع ها و نام برخی حرکات(مانند حرکات دست) با یکدیگر تفاوت‌هایی دارند و هر کدام دارای چهار بخش می‌باشند: کیورگی: مبارزه ، پومسه یا فرم: حرکات نمایشی، هانمادانگ: حرکات رکوردی و نمایشی و شکستن اجسام و دفاع شخصی در تکواندو: البته برخی‌ها آن را به رسمیت نمی‌شناسند.

فلسفه ی ورزش

 

 

ورزش به من آموخت...

 

فرصتهای زندگیم محدود هستند...

 

مثل تعداد هر حرکت.      

 

به من آموخت...                         

 

هر چیزی بیش از حد به من آسیب میرساند ....                                 

 

مثل تعداد تکرارهای هر حرکت.      

 

آموخت که ...                                

 

هیچوقت نمیتوان گفت به آخرین

 

نقطه موفقیت رسیده ام ...                      

 

مثل وزنه هایی که میزنم هر بار میتوانم

 

سنگین تر بزنم ،،،...                       

 

به من آموخت....                          

 

توی زندگیم هر کاری را از مسیر خودش حل کنم و به فکر میانبر زدن نباشم ..... 

 

مثل دامنه حرکت هر عضله...

 

آموخت ..          

 

وقفه زیاد ما بین فعالیتها مانع نتیجه بهتر هست...     

 

مثل استراحت های بین هر ورزش...    

 

به من آموخت ...        

 

تمرکز هدف پشتکار علم و صبر

 

بایدهای یک زندگی خوب است...                    

 

یاد گرفتم...                                  

 

هیچ وقت نباید جا بزنم چون به نقطه اول بر میگردم....                                  یاد گرفتم ...

 

آهسته اما همیشه گام بر دارم ...

 

و این است فلسفه ورزش .

حقیقت تلخ مدارس ایران

 

این یادداشت را ۱۵ سال پیش در روزنامه شرق نوشتم. بعید می‌دانم اوضاع تفاوت چندانی کرده باشد:

بسیارند کودکان دوست‌داشتنی و لطیفی که حالشان از هر چه به مدرسه و درس و کتاب مربوط است به هم می‌خورد. با ضرب و زور کیف و کلاه نو هم نمی‌توان سرشان شیره مالید و مجبورشان کرد روپوش‌ها و مانتوهای بدرنگشان را تن کنند و صبح علی‌الطلوع در مینی‌بوس‌های زهوار در رفته بچپند و صلات ظهر هم با ظاهری بدبخت و باطنی بیچاره به خانه برگردند. 

نظام آموزشی در کشور ما به جهنمی بی‌آغاز و انجام تبدیل شده است. در هفت سالگی مجبورید ساعت شش و نیم صبح از خواب بیدار شوید، ساعت هفت و نیم در مدرسه باشید، نیم ساعت سر صف پرگویی‌ها و نصیحت‌های مدیر و ناظم و مربی پرورشی را گوش کنید، همراه دو نفر دیگر پشت یک نیمکت چوبی بنشینید و در همان حال که غرولندهای معلم مربوطه درباره بی‌تربیتی و بی‌شخصیتی و پررویی‌تان را می‌شنوید، جوهر را روی شلوار بغل دستی‌تان خالی کنید (که اگر این کار را هم نکنید دق می‌کنید). 

حجم اطلاعاتی که در دوازده سال تحصیل در مدرسه نصیبتان می شود در حد انفجار است.
 معادلات پیچیده اکسیداسیون و احیا، حل چپ اندر قیچی انتگرال‌ها و مشتق‌های جد به کمر زده، محاسبه سرعت مگسی که در یک اتوبوسِ در حال حرکت به سمت شمال، به سمت جنوب پرواز می‌کند
 حجم آب‌های شیرین پایتخت لیختن اشتاین
 اسم کوچک خواهرزاده آن نامردی که دو هزار سال پیش به پادشاه مربوطه خیانت کرد و مملکت را به باد داد (و انگار نه انگار که بعدی‌ها هم دم به ساعت مملکت را به باد دادند و از نهنگ ایرانی گربه‌ای نحیف ساختند و اگر قرار باشد اسم کوچک خواهرزاده‌های آنها را هم حفظ کنیم یا باید رئیس سازمان ثبت احوال باشیم و یا یک پنتیوم ۸۸۶). 

جالب اینکه طراحان نظام آموزش عالی هم چنان برنامه دقیق و بی‌نظیری در تدوین مفاد و محتوای دروس دانشگاهی ریخته‌اند که مبادا اطلاعات دوازده ساله به کارتان بیاید و اگر هم قرار است بیاید دوباره باید همه آنها را از اول بازخوانی کنید که آنها را برای بچه‌ها نوشته بوده‌اند و حالا شما جوانان رشید مام میهنید که میلیاردها دلار از دل چاه‌هایش برایتان بالا می‌آورد که هی بخوانید و پر کنید آن مغزهای پرناشدنی را. 

نمیدانند چطور باید سلام کنند
 چگونه باید پشت میز بنشینند
 حقشان را چگونه بگیرند
 چه لباسی بپوشند
 چطور راه بروند و هزار هزار چیز پیش پا افتاده دیگر. 

گناهی هم ندارند. مگر در آن سال‌های پشت کنکور اصلاً قیافه آدمیزاد دیده‌اند که بدانند چطور باید قاشق و چنگال دست بگیرند. کنکور، کنکور، کنکور.
 فکر و ذکر همه دانش آموزان ایرانی کنکور است و دیگر هیچ. در چرخ گوشت مدرسه استعداد، خلاقیت، تفریح، ارتباط، شیطنت و آسایش استخوانهایی هضم ناشدنی‌اند.

هنوز هم برای پدر و مادرهای ما نمره ریاضی بالاترین شاخصه سنجش رشد انسانی فرزندان است. 
فرزندی که به خاطر همدردی با دوستش از سر کلاس فرار کرده و بر سر قبر مادر آن دوست حاضر شده، جنایتکاری بیش نیست.

 کودکی که یک روز صبح خسته بوده و کمی خوابیده و نیم ساعت دیر به مدرسه رسیده باید هزار جور گواهی امراض روانی و جسمانی و جواز فوت و دفن دست و پا کند که متهم به آنارشیسم دانش آموزی نشود.

داشته باشید که این وسط پدر و مادرهایی هم پیدا می شوند که با کاتالیزور کلاس های فوق برنامه و تابستانی و شبانه و سحرگاهانه کودکانشان را مجبور می کنند درس های سال قبل را از پیش بخوانند و یک سال دو کلاس کنند تا مایه فخر و مباهات فامیل شوند و البته مثل دلقک‌ها مسخره خاص و عام.

در پایان، مثل دست‌پروردگان کلاس‌های انشای همان نظام آموزشی، بر خود فرض می‌دانم نسخه جدیدی برای بهبود نظام آموزشی پیش دبستانی، دبستانی، راهنمایی و متوسطه این میهن شریف آریایی ارائه کنم: 
تعطیلش کنید

#حمیدرضا_ابک

مدارس ژاپن

 

چند واقعیت خواندنی در مورد ویژگی مدارس ژاپنی

 

1. معلمان دانش آموزان را از کلاس اخراج نمی کنند

 

در ماده 26 قانون اساسی ژاپن آمده است :" همه مردم حق دارند که از آموزش برابر برخوردار شوند." و به همین دلیل معلمان ژاپنی جرات نمی ‎کنند که دانش آموزان بی انضباط را از کلاس بیرون کنند و در نتیجه معلمان ژاپنی عادت دارند که با این گونه دانش آموزان کنار بیایند و رفتارشان را اصلاح کنند.

 

ممنوعیت این کار در ژاپن به این دلیل است که اگر دانش آموزان بی انضباط از کلاس اخراج شوند ، از آموختن بخشی از درس خود باز می ‎مانند .

 

2. همه افراد یک نوع غذا می ‎خورند وهمچنین سرو غذا در مدارس ژاپن به عهده خود دانش آموزان است که با ارائه ماسک های سفید و لباس های مخصوص برای سرو غذا به آن ها صورت می ‎گیرد .

 

3. دانش آموزان و معلمان در کنار هم در کلاس درس غذا می ‎خورند

 

4. دانش آموزان در پایه تحصیلی خود مردود نمی ‎شوند

 

یک دانش آموز ممکن است در یک امتحان رد شود اما باز هم می ‎تواند از پایه تحصیلی خود فارغ التحصیل شود و به پایه ی بعدی ارتقا یابد و نمرات آزمون آن ها فقط در امتحانات ورودی دبیرستان و دانشگاه مهم است

 

5. هیچ سرایداری برای تمیزکاری وجود ندارد و دانش آموزان خود مدرسه را تمیز میکنند

 

6. دانش آموزان و معلمان حتی در تعطیلات مدرسه نیز کار می ‎کنند

 

معلمان در مدارس کشور ژاپن، به جز تعطیلات ملی، مرخصی دیگری ندارند زیرا آن ها همچنان باید به کار خود در مدرسه ادامه دهند . در این مدارس دانش آموزان عضو باشگاه های مختلف درسی هستند و معمولا این باشگاه ها تحت نظارت خود معلمان است و بنابراین آموزش و فعالیت های دانش آموزان و معلمان در طول تعطیلات نیز ادامه می ‎یابد

 

7. استفاده دانش آموزان از کیف و کفش خاص

 

8. فعالیت های صبحگاهی و بعد از مدرسه

 

دانش آموزانی که عضو باشگاه های ورزشی هستند هر روز قبل و بعد از مدرسه فعالیت های باشگاهی دارند که برخی از این فعالیت ها شامل پیاده روی چند کیلومتری در طول روز برای حفظ تناسب اندام دانش آموزان می‎ باشد و به همین خاطر دانش آموزان مدارس ژاپن صبح ها خیلی زود از خواب بیدار می ‏شوند و دیر وقت به خانه باز می ‎گردند تا بتوانند تعهدات مربوط به باشگاه خود را انجام دهند

 

9. مدارس ژاپنی دارای فناوری پیشرفته نیستند

 

فناوری به آرامی  در حال ورود به سیستم آموزشی ژاپن است

 

10. خوابیدن سر کلاس درس

 

دانش آموزان زمان اندکی برای استراحت کردن و خوابیدن دارند

 

. مردم و دولت ژاپن به آموزش و پرورش اهمیت فراوانی می دهند و سهم زیادی از تولید ناخالص ملی را صرف دوره های آموزش پیش دبستانی و ابتدایی می کنند.

 

. در مدارس ژاپن به انعطاف فکری و نوپذیری نوسازی اهمیت فراوانی می دهند.

 

. ژاپنی ها در همه زندگی خود و در مدارسشان به پشتکار، صبر و حوصله، انضباط درونی تاکید فراوان دارند.

 

. احترام به دیگران ازویژگی های فرهنگ مدارس در ژاپن است.

 

. شیوه آموزش در ژاپن عملگرا می باشد و بر آزمایش و پژوهش تاکید دارد.

 

. مدارس در ژاپن سعی می کنند حس اعتماد به نفس را در دانش آموزان بالا ببرند.

 

. مدارس ژاپنی ، خلاقیت را در افراد شکوفا می کنند.

 

. مدارس ژاپنی به جای رقابت بین دانش آموزان بر رفاقت آنها تاکید دارند.

 

. مدارس ژاپنی با خانواده (اولیاء) همکاری بسیار نزدیک دارند.

 

. مدارس ژاپنی بایک روش به تمامی کودکان آموزش می دهند.و شرایط برابر در نظام اموزشی حکمفرماست.

 

. معلمان ژاپنی مربی وراهنما هستند نه مستبد

 

. درمدارس ژاپن بازی های آزاد مورد توجه است.

 

. مدرسه در ژاپن محل زندگی دانش آموزان است .

 

. تفریح و شادی در مدارس ژاپن بسیار ضروری می باشد.

 

. در مدارس ژاپن جایی برای تعارض و دشمنی بین معلم و شاگرد وجود ندارد.

 

. ژاپنی ها به رهبری دسته جمعی در زمینه مدیریت گرایش دارند نه تک فردی

 

. هیچ دانش آموزی در ژاپن از مشارکت در فعالیت های مدرسه منع نمی شود.